In het donker zie je niets

Tye en ik waren dit weekend weer bij onze vrienden in Cambridge, voor een gezellig feestje, heerlijke curry (al heb ik de vegetarische variant met spruitjes maar laten staan), en een duik in de studio. Een nieuwe versie van Band Aid deze keer. De link volgt nog wel, denk ik, al weet ik niet of er de behoefte bestaat om Tye en mij te horen zingen.

Pas rond half vier, toen het nummer helemaal was afgemixt en ons luchtbedje was opgepompt, kropen we eindelijk in ons bedje in de geluidsdichte en vreselijk donkere studio. Je kon letterlijk geen hand voor ogen zien. Echt niet. Ik heb het geprobeerd, met mijn hand eerst van veraf, toen steeds dichter en dichter bij, tot tegen m'n neus aan. Niks.

Als dit is hoe een blinde moet leven, dacht ik nog.. De gedachte maakte ik niet eens af. Ik was allang blij dat ik wist waar het lichtknopje zat. (Dat kwam nog van pas toen ik Tye uit 't bed liet kieperen, maar da's een heel ander verhaal..) En dat ik in ieder geval Tye's gesnurk kon horen, zodat ik wist dat hij er was.

Voor Marloes ligt dat wel even anders. Marloes heeft het syndroom van Usher, waarbij haar gezichtsveld en haar gehoor steeds verder achteruit gaat. Op dit moment ziet ze minder dan 5% en hoort ze zonder gehoorapparaat bar weinig. Ze is doofblind.

Het klinkt misschien wat tegenstrijdig, maar het afgelopen jaar heeft Marloes een visueel dagboek bijgehouden, en dat is nu uitgebacht. Al eeder zag ik haar tekeningen, met enorm gevoel voor zelfs de kleinste details. Heel bijzonder!

Mocht je nou nog op zoek zijn naar een Kerstcadeautje voor me, of echt niet weten wat me voor m'n verjaardag te geven, dan geef ik je even een hint: Zho, een jaar uit het leven van een doofblinde vrouw staat hoog op mijn lijstje.