Shit

Eigenlijk had ik al jaren last van brandend maagzuur. Al jaren lagen de Rennies standaard op mijn nachtkastje, had ik ze in m'n tas en in de keukenla. Of ik nou zwaar getafeld had of slechts een boterham, een bekende zuur aanval opwekker als chocolade had gegeten of een kopje thee had gedronken, altijd had ik last van brandend maagzuur. Soms zelfs op een lege maag.

Mijn vorige huisarts nam het allemaal niet zo serieus. 'We weten allebei waarom je die zuuraanvallen hebt, toch?' Mijn vragende blik beantwoordde hij met een kattig 'Tja, je bent gewoon te dik!' Fijn dokter, dat helpt me direct van m'n maagzuur aanvallen af. Zonder me verder te onderzoeken, of zelfs maar vragen te stellen over mijn eetgewoonten en of ik last had van stress, stuurde hij me weer weg. Een paar maanden later probeerde ik het nog eens. Het maagzuur kwam inmiddels 's nachts naar boven, ik was een paar keer half gestikt, niet echt prettig en al zeker niet met mijn overgeef-fobie. Uiteindelijk kreeg ik wat pillen mee naar huis, en daar moest 't dan maar mee over zijn. Na die kuur kwam het net zo hard weer terug....

Mijn nieuwe engelse huisarts nam het juist wel heel serieus. Stelde me vragen over de medicatie die ik ervoor gekregen had, of dat geholpen had, of ik bij bepaald voedsel meer last had dan bij ander voedsel, en of ik ooit getest was. Nee. Of ik dat wilde. Eeehhh, nou.. ehhh.. Ik moest een stool sample inleveren, wat heel wat beter klinkt dan dat ik mijn poep in een doorzichtig plastic flesje moest doen. Mocht dat niks opleveren, dan zou ik de gevreesde slang-in-de-keel/maag-test moeten laten doen...

Het is typisch hoe iets wat je normaal gesproken elke dag zonder problemen doet opeens een enorme opgaaf blijkt te zijn als je weet dat er iemand op zit te wachten. Want denk je dat ik naar de wc moest de volgende ochtend? Natuurlijk niet! Ik had het plastic flesje steeds bij me, met een lief klein lepeltje vastgeplakt in de dop, maar mooi dat ik niet hoefde. Pas om 4 uur was 't raak... Ik leverde 't potje in ('Oh thank you very much' zei de dame van de receptie toen ze 't aannam. Daar moest ik dan wel weer om lachen.) en toen was 't afwachten.

Vorige week bedacht ik me opeens dat ik nog steeds niet gebeld had voor de uitslag. M'n timing was perfect, het computersysteem lag plat. Of ik later die middag terug wilde bellen, want er zou als 't goed was iemand naar komen kijken. 's Middags bleek dat het nog steeds een chaos was, dus ik zei dat ik 't later in de week nog eens zou proberen. Vandaag dus.

'Hallo, dit is jouw dokterspraktijk. Wat kan ik voor je doen?'
'Hallo, ik bel voor de uitslag van een onderzoekje dat ik een paar weken geleden heb laten doen.'
'Was het een bloed- of een urine-onderzoek?'
'Geen van beiden, ik heb ontlasting ingeleverd.'
'Ok, ik ga even voor je zoeken. Wat is je achternaam? Voornaam? Je geboortedatum? De uitslag is inderdaad binnen, momentje nog.... Ik heb het hier staan. Alles is normaal.'

Shit.