Eend

Engeland is het land van de koosnaampjes.

Dat je binnen huiselijke kring wordt aangesproken met love, ook door mensen met wie je geen liefdesrelatie hebt, is heel normaal. Ook mate is heel normaal, ook als je die persoon niet als 'maat' zou zien maar gewoon als kennis.
Schoonmoeder noemt man, haar kinderen en zelfs de hond squib, vraag me niet waarom. Soms is dat ook nog eens verwarrend, als je niet weet over welke squib ze het dan heeft. (En nee, ze noemt ze geen inktvis, wat ik eerst dacht. Dat zou toch wel heel raar zijn...) (Edit: ik heb het even opgezocht, en de betekenis is verre van lief!)

Maar ook compleet vreemden worden met koosnaampjes aangesproken. 'My love' klinkt in mijn Hollandse oren als iets wat je alleen je allerliefse lief noemt, maar hier krijg je het ook te horen van de huisarts assistente die je doorgeeft dat je uitslag van het bloedonderzoek ok was. Darling is ook doodnormaal, en krijg je te horen bij het afrekenen, of als je de deur Dear is dan nog heel voorzichtig.

In het begin was dat even wennen, al die liefkozingen door vreemden. Ook al is het slechts een kwestie van beleefdheid, het klinkt voor mij nog steeds behoorlijk intiem als iemand je opeens met 'mijn liefste' aanspreekt.

Vandaag werd er iets tegen me gezegd waar ik zelf nog niet eerder mee werd aangesproken. Ik stond voor het schap met de tijdschriften te zoeken naar wat leuks om te lezen toen een mevrouw mij zei 'Mind your backside me duck..' Uiteraard bood ik direct mijn excuses aan en ging snel opzij, maar moest eigenlijk alleen maar lachen. Ik, haar eend? Rare lui, die Engelsen!