Bang

Hij was er al toen wij nog onder de douche stonden. Druk zwaaiend met zijn armen, benen losgooien, hij had er zin in vandaag. Hij liep al zwaaiend en rekkend en strekkend richting laagste duikplank, terwijl wij voorzichtig het trappetje af gingen. Kkkkoud water!!

Terwijl ik rustig mijn baantjes trok, stond hij op de duikplank. Spring, spring, spring, hoger, hoger, en dan.. Nee, toch maar niet. En nog een keer, en nog een keer. Hij draaide zich om, zwaaide zijn armen nog eens los, klaar om een achterwaartse duik te nemen. En spring, en spring, en spriiiiing, en nee, toch maar niet.

Vijf-en-veeerrrrrr-tig minuten lang stond hij op die duikplank! I kid you not. En maar springen, springen, springen, en dan.. Nee, niet goed genoeg. Niet hoog genoeg? Ik heb geen idee. Maar hij dook niet.

Wij grapten nog tegen een meisje dat ook baantjes trok dat hij misschien wel heel erg bang voor water was. Dat moest haast wel, want anders zou je na een keer of wat warmspringen toch wel het water in gedoken zijn.

Maar toen stapte hij van de duikplank af, ging aan de kant van het water staan, en dook er in een keer in.

Hij was niet bang voor water, hij had gewoon hoogtevrees. En da's ook lastig, voor een duiker. Nog een geluk dat hij niet op de hoogste duikplank stond.