Vogeltje vlieg op!

Ik was net wakker geworden, lag me wat uit te rekken in bed. Het raam stond wijd open, het was heel benauwd geweest die nacht. Een groep vogels vloog het raam voorbij en toen... Vloog er eentje het raam naar binnen. Recht op me af! Ik slaakte een gil en dook onder het dekbed. Tye, die ook nog maar net wakker was had geen flauw idee wat er aan de hand was.

'Een vogel!' gilde ik. Nouja, wel in het engels, anders had hij er nog niet veel van begrepen. 'Een vogel! Hier binnen!' Tye keek voorzichtig aan mijn kant van het bed, maar zag niks zitten. 'Ik denk dat hij door jouw gegil weer direct het raam uit is gevlogen.'

We lachten nog wat, ik vertelde hem over onze pitbull kanarie Cupido, een valse agapornis die tegen de kooi aanvloog zodra je langs liep, en net toen we op wilden staan om te ontbijten hoorden we wat gepiep achter het bed. Die vogel zat er nog!

Omdat ik helemaal niet van dat gefladder hou, verschool ik me achter Tye. Jij bent een vent, los jij 't maar op. Ik weet 't, erg feministisch ben ik niet, maar in zo'n geval hoef ik dat ook helemaal niet te zijn. Tye wilde net een handdoek over het beestje heengooien, of het fladderde weer weg.. Onder de kast. En het was er met geen mogelijkheid onderuit te jagen. Een klein baby vogeltje houdt zich liever doodstil dan dat het uit een veilige plek vandaan komt.

We besloten toch maar naar beneden te gaan, het vogeltje zou dan misschien onder de kast uit durven komen, en zelf het raam uitvliegen. Toen we na 't ontbijt terug de slaapkamer in kwamen hoorden we niks meer. We zagen ook niets meer onder de kast. Vogeltje was weg.

Dachten we.

Terwijl ik de vogelpoep op het nachtkastje, het bureau en de tv aan het opruimen was, hoorde ik weer wat onder de kast. Weer een gil, ik kon er niks aan doen, en Tye mocht weer aan de bak. Ondertussen gingen de vogels buiten flink tekeer. Ze waren het kleine baby vogeltje aan het roepen.

Na een kwartier heel voorzichtig porren met een lange stok (nee, niet het vogeltje geraakt natuurlijk!) vloog het opeens onder de kast vandaan. Het scheet op de lamp, de gordijnen, verdween even achter de tv en toen vloog het het raam uit. Dacht Tye.

'Hoezo denk je? Weet je het niet zeker dan?' Ik vond 't maar niks. Maar nadat we overal hadden gezocht en flink lawaai hadden gemaakt met de stofzuiger was ik er van overtuigd dat het vogeltje eindelijk het raam uit gevlogen was.

Vannacht, als Tye na een week vrij te zijn geweest weer moet werken, hou ik het raamp maar op een kiertje, al wordt het nog zo benauwd.