Standaard

Een tijdje geleden heb ik gesolliciteerd bij een groot warenhuis hier.

Ik had een heel formulier online ingevuld, waarbij zelfs gevraagd werd naar mijn religieuze achtergrond (ik heb nog nooit zo'n keuzemenu gezien, wat een hoop!), welke nationaliteit ik had, of ik in aanraking ben geweest met de politie, wat mijn werkervaring was, daarna nog wat praktijkvragen, hoe ik bepaalde problemen zou oplossen, kortom, ze wilden nogal wat weten.

Een week of twee daarna werd ik gebeld. Of ik tijd had voor een telefonisch sollicitatiegesprek. Tuurlijk. Weer al die vragen. Mag ik werken in het VK, wist ik dat ik bepaalde religieuze kleding niet zou mogen dragen, ben ik met de politie in aanraking geweest, wat heb ik in het verleden gedaan, wanneer zou ik kunnen beginnen.. Al met al duurde het zo'n 20 minuten. Daarna kreeg ik de mededeling dat ik door de eerste ronde heen was, en of ik naar een groepssollicitatiegesprek zou willen komen.

Dat groepsgebeuren was ook nog heel wat. Na een voorstelrondje moesten we vertellen met wie we uit eten wilden. Ik ging maar direct als eerste, mijn naam werd dus ook als eerste genoteerd. Leek me handig, gezien de situatie. Ik zei dat ik met m'n ouders uit eten wilde, die had ik al zo lang niet gezien. Ik had wat vreemde blikken gekregen toen ik me voorstelde, dus ik dacht, ik vertel ze maar direct dat ik Nederlandse ben, hebben we dat ook weer gehad.
Toen moesten we 'een product verkopen' aan de rest van de groep. Een hele stapel spullen werd op tafel gegooid. En ik had de Playboy kerstlichtjes... Heel fijn. We moesten er ook nog 'iets aparts' mee doen, dus ik verzon dat je 't als mistletoe kon gebruiken, en omdat 't er twintig waren, wie weet wat je dan bij nummertje twintig doet, vast niet alleen een kusje.... Er werd om gelachen, het kwam er ook best goed uit vond ik, en toen was het tijd voor de volgende proef: 'Verkoop iets in de winkel.' We moesten dus 'de vloer op', en proberen klanten over te halen iets te kopen. Ik liep de lingerieafdeling op, en haalde een meisje over niet alleen een zwarte maar ook een roze sportbh te kopen, en heb een mevrouw geholpen met het zoeken naar strapless zwarte bh's. Ik vond dat al heel wat.
Daarna volgende het gesprek, een op een. Het werd een vlotte babbel, waarin ik duidelijk maakte dat ik zowel voor 't restaurant als voor de winkel beschikbaar wilde zijn, en dat ik flexibel ben in uren en dagen.

Ik ging met een goed gevoel naar huis. Het was allemaal hartstikke goed gegaan, ik had overal een leuk antwoord op gegeven, ik was spontaan, maakte oogcontact waar anderen dat niet deden, kwam goed uit m'n woorden, kortom, ik was tevreden.

Toen we terug kwamen van ons weekje in Nederland lag er een envelop van dat warenhuis op de mat. Brieven zijn geen goed teken. Als ze je willen hebben word je gebeld zodat je direct kunt afspreken...

En inderdaad, ik kreeg een heel standaard afwijzing. Standaard, omdat er werd geschreven dat ze helaas geen baan voor me hadden op dit moment maar dat ze mijn gegevens wel graag in hun bestand wilden houden. Standaard, omdat het getekend was door degene die 't gesprek had moeten leiden maar die ochtend ziek was, maar er wel in stond dat het zo leuk was geweest om me te ontmoeten. En vooral standaard, omdat de documentnaam onderaan de brief stond:

'rejection_afterinterview&hold.doc'

Misschien moet ik daar maar naar een kantoorbaantje solliciteren.