Opluchting

En dus gingen we zaterdag met de bus naar het station, met de trein naar London Liverpool street, en met de tube naar Marble Arch. Het park lag voor ons, maar... Eerst nog even wat te drinken halen bij Sainsbury's aan de overkant en even plassen bij McDonald's.

Tye ging eerst, zodat ik op de tassen kon passen. Hij bleef lang weg. Ik begon me al te generen voor de mannen die na hem dat toilet zouden gebruiken, toen hij met een bleek gezicht terug kwam.

Hij had net een niersteen uitgeplast.

Eerder deze week had hij weer zo'n last gehad. Enorme krampen, zo erg dat hij de halve avond in de badkamer heeft gelegen, met z'n hoofd op een kussen en zijn benen op de wc. Hij wist niet eens zeker of hij in slaap was gevallen of flauw was gevallen. Hij had zo'n pijn... En toen was de pijn opeens over. Weg. Niks meer. Nog niet een beetje ergens op de achtergrond.

Zo groot als een zonnebloempit was 'ie, en ook die vorm. En hartstikke scherp. 'Nog een geluk dat 'ie er niet dwars uit kwam,' zei hij. Hij zei nog meer, maar dat ga ik niet herhalen. Het meest verbaasd was 'ie nog wel dat er geen druppel bloed te zien was. Niks. En het deed ook geen pijn, zei hij.

Ik heb hem nog nooit zo opgelucht gezien.

(We hebben vandaag maar een waterfilter gekocht en drie grote pakken cranberry sap.)