Bureaucratie

Vandaag had ik dan eindelijk mijn afspraak bij de ambassade in Londen om mijn paspoort aan te vragen.

Ik kwam daar aan met m'n hele papierhandel; een ingevuld aanvraagformulier, een printje van de mail die ik gekregen had om m'n afspraak te bevestigen, bewijs van uitschrijving uit D. waar ik woonde, drie bewijzen van mijn huidige adres, uiteraard mijn ID-kaart en maar liefst 2 setjes pasfoto's. Ik had foto's laten maken bij een fotograaf, maar had toen bedacht dat ik ze en niet mooi vond (na 10x klikken was m'n linkeroog nog steeds half dicht) en dat m'n oren niet zichtbaar waren, dus ben ik alsnog in zo'n automaat gaan zitten, en die waren wel redelijk.

De papierhandel was geen probleem, ik had me daar eigenlijk zenuwachtig over gemaakt, het is toch allemaal wel even een stuk officieler om daar heen te moeten dan gewoon naar de burgelijke stand van 't gemeentehuis. Maar toen ging ze m'n foto's bekijken, met een plastic dingetje er over heen om te kijken of ze wel de goede maat hadden... Wat bleek: mijn gezicht stond er te groot op. Van te dichtbij. Niet alleen moesten mijn oren zichtbaar zijn, maar er moest ook ruimte zijn boven mijn hoofd, en dat had ik bij de britse foto's niet. In zo'n automaat kon ik natuurlijk de stoel niet achteruit zetten, maar ook bij de fotograaf zijn ze niet gewend dat de nederlandse richtlijnen anders zijn. Ik moest nieuwe laten maken....

Ik kreeg een klein plattegrondje naar de dichtsbijzijnde fotograaf zo'n 5 min. lopen van de ambassade, ik was duidelijk niet de eerste die afgekeurde foto's had want ze hadden een heel stapeltje liggen. 'En omdat het 'lastig' is om nederlandse pasfoto's te maken is er een flink prijsverschil,' legde de dame van de ambassade me uit, 'dus hij vraagt £15 voor een setje van 6.' Zo, da's wel even een hoop meer dan de 4 voor £6 die ik in Chelmsford had laten maken. 'Hij gaat waarschijnlijk ook proberen of je niet £20 neer wilt tellen, onder het mom van dat je dan even moet wachten, maar ik zou daar niet intrappen,' zei ze. Ok dan. Klonk als een gezellige man.

Een vrouw en haar baby die we ook al in de wachtruimte hadden gezien was ook bij de fotograaf binnengestapt. Hij vond het maar lastig dat zij haar kind bij zich had. Of ze haar jongetje maar even bij de schoudertjes wilde vasthouden en het kindje tussen haar benen wilde laten bungelen tijdens het maken van de foto's. Of anders legde ze 'm even op een stoel. Eh, nee. Daarbij, hij doet ook babyfoto's, hoe doet hij dat dan? Nou, ja, tja, op een kussen. 'Dan wil ik graag dat kussen,' zei ze. Met veel gekreun en gesteun werd dat kussen dan toch tevoorschijn gehaald. Eerst werd het nog even fijn in de deuropening gelegd, zodat baby in de kou lag, maar uiteindelijk kon het kindje dan toch ergens beschut neergelegd worden.. Sjongejongejonge...

Toen het mijn beurt was was het binnen 1x klikken klaar. Ogen netjes open, blosjes op m'n wangen van de kou.. En toen dus weer terug naar de ambassade om de foto's te overhandigen. Deze keer waren ze wel ok. Het verschil: 3 mm.! Je zou denken dat omdat het hier om twee EU-landen gaat de richtlijnen voor de foto's gelijk zouden zijn, maar nee, ieder land rommelt maar wat aan en de nederlandse foto's zijn het lastigst van allemaal. Lekker dan.

En 't mooie is: dit jaar mocht ze me nog terugsturen om m'n foto's opnieuw te laten doen, vanaf volgend jaar kan dat dus niet meer. Zijn je foto's niet goed, dan wordt de hele aanvraag afgekeurd en kun je weer opnieuw een afspraak boeken...

Heerlijk, bureaucratie.