Weekend

Door Tye's rare rooster komt het niet vaak voor dat hij een heel weekend vrij is. Dit weekend was dat wel weer eens een keertje 't geval. We hadden een hoop plannen. Op zaterdag eerst even in de gigantische Asda in South Woodham Ferrers boodschappen doen, daarna even ergens gaan eten, op zondag bij mooi weer wandelen in 't Hylands park, mocht 't weer regenen dan gezellig bij vrienden langs. Maar 't werd toch even wat anders....

Op de terugweg van Asda (ze maken daar in de winkel verse pizza en we hebben een enorm grote vegetarische pizza gekocht) zijn we even bij Shell, Doze en de kids langsgeweest. Ze verwachtten ons totaal niet en werden dan ook met oorverdovend gegil begroet. Kat haalde vanalles uit haar kamer waar wij dan mee moesten spelen, en Steve en Tom wilden hun laatste truukjes op de Wii laten zien.

En toen ging Tye naar boven, naar de wc. (Ik snap werkelijk niet waarom zo'n beetje alle huizen waar ik nu geweest ben geen wc beneden hebben maar alleen maar eentje in de badkamer. Ik vind dat zo'n persoonlijke ruimte. Alle visite moet dus in je badkamer naar 't toilet. In een flat kan ik me dat nog voorstellen, maar in een huis...? En natuurlijk ligt er 9 van de 10 keer vloerbedekking..... ) En hij bleef behoorlijk lang weg. Dat had al een alarmbelletje moeten doen rinkelen. Toen hij terug beneden was wilde hij weg. Eigenlijk 't liefst direct. Omdat we toch niet van plan waren uren te blijven, vond ik dat niet zo vreemd. We zouden immers naar de pub..

Op weg naar de auto zei Tye me echter dat hij weer last had van z'n nieren. Dat 'ie 't op voelde komen en dat hij nu direct een pijnstiller moest slikken, wilde hij thuis kunnen halen.... Poeh...

Thuis wist hij niet hoe hij moest liggen, of hij moest staan, lopen, op een gegeven moment is hij op de badkamervloer gaan liggen. Hij had zo'n pijn. Hij had steeds de drang naar de wc te moeten, maar er kwam niks. Hij had 't idee dat 'ie enorm moest boeren, maar er kwam niks. Van waterdrinken werd hij zo misselijk dat hij dacht te moeten kotsen, maar er kwam niks. En de pijn werd alleen maar erger. Hij mompelde steeds iets van dat de pijn uit twee delen bestond, en dat hij de twee delen apart wilde houden, en hij herhaalde steeds 'two, two, two, two...' Ik dacht heel even dat 'ie ijlde... Ik heb hem even Reiki gegeven, maar dat hielp niet, zei hij.

Een uurtje later kwam ik de slaapkamer in en zag hem in diepe slaap. Gelukkig maar. Ik was al bang dat we weer naar 't ziekenhuis zouden moeten, net als afgelopen zomer. Toen heb ik nadat hij urenlang met enorme pijn in de tuin had gelegen de dokter gebeld en kwam er een ambulance om hem op te halen. Hij heeft toen aan 't happy gas gezeten, en pas om half 6 's ochtends kwam er een dokter naar hem kijken. Hij kreeg een stapeltje pillen mee. Zijn nieronderzoek een paar weken was prima, ze dachten dat hij misschien heel kleine steentjes had gehad die hij weer had uitgeplast. Genoeg water drinken, en 't liefst af en toe een glaasje cranberrysap. Maarja, dat heeft 'ie dus niet volgehouden.... Stom!

Weer een uurtje later stond hij naast 't bed. De pijn was totaal verdwenen, zei hij. Hij voelde er niks meer van, niet eens een beetje napijn. Zo raar, zei hij, als je die pijn hebt lijkt 't of er niks anders is dan pijn, maar als 't weg is is het ook echt helemaal weg. En nu wilde hij de maansverduistering zien. We waren net een half uurtje te laat, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was hartstikke helder, dus we hebben 't goed kunnen zien.

Zondag was hij brak. Hij had geen pijn meer, maar de uitputting van de avond ervoor was enorm. Hij had 's nachts nauwelijks geslapen, dat krijg je als je normaal gesproken 's nachts werkt, en dus was hij overdag geen cent waard. Arme Tye.

Aan het eind van de middag zijn we even een rondje gaan lopen met Luke, en toen we hem thuis zijn eten hadden gegeven zijn we naar een pub aan de andere kant van 't park gelopen. Daar hebben we een colaatje gedronken en wat gepaneerde champignons gegeten, om thuis de heerlijke pizza te eten. Werd 't toch nog een beetje het gezellige weekend wat we voor ogen hadden.