Gisteravond waren we uit eten, bij The Running Mare. (We zijn er een paar weken geleden achter gekomen dat 't zo heet omdat een van de oudste paardenrenbanen daar achter in het bos lag... Sjonge... Tye woont hier pas 8 jaar ofzo...)
The Running Mare is een restaurant wat ook dienstdoet als pub. Da's wel even wat anders dan een pub waar je ook kunt eten. Het is net even wat sjieker, er is ook heuse bediening die je bestelling opneemt terwijl je dat in een pub niet zo snel ziet.
Maarrrgoed...
Naast ons zat een stel met hun zoon van half in de twintig. Te bekakt om fatsoenlijk te kunnen praten. Echt te erg gewoon. En tja, dan kan ik niet anders dan stiekem een beetje meeluisteren, zeker toen Tye even naar de sanitaire voorzieningen moest.
Moeders had net gevraagd of het vlees in een zakje mocht, voor haar hond. Tuurlijk mevrouw, dat kan geregeld worden.
Terwijl daar op gewacht werd hadden ze het erover dat ze
such a wonderful pedigree had. Agosss, dacht ik nog, ze vinden het belangrijk dat het hondje een goede stamboom heeft. Verbaasde me niks. Maar toen zei mams dat
she loves classical music, and she's so fond of sports too.Wacht even! Ze hadden het niet meer over een hondje, ze hadden het over een meisje! Terwijl ik met een half oor het gesprek afluisterde werd me duidelijk dat het om een meisje van negentien ging en dat paps en mams maar niet begrepen waarom zoonlief niet geinteresseerd was.
Ik vroeg me af of mams bij de eerste kennismaking in plaats van een koekje bij de thee een blik Pedigree Pals open zou trekken.
