Actually

Vandaag zijn we even bij Michelle geweest, die met kokhalzende Steve en kotsende Kat thuis zat. (Ja, ben best trots op mezelf...) Ze heeft ons haar geknipt, zodat we er netjes uitzien voor als mijn vaders verjaardagfeest. Omdat de kinderen mama in de buurt wilden hebben, en ook omdat wij nieuwsgierig waren, zijn wij Tom gaan ophalen van voetbaltraining op school.

We zagen een kluitje kinderen in de regen en modder tegen een bal aantrappen. De enige stem die er bovenuit kwam was die van de trainer. Tom deed erg zijn best. Omdat zijn overgrootvader op een haar na een voetbalcarriere heeft gemist (hij had al getekend bij een club en tijdens zijn laatste week die hij nog moest werken is hij bij een bedrijfsongeval zijn vingers kwijtgeraakt...) en hij een ontzettende Tottenham fan is, hoopt hij erg een profvoetballer te worden. Hij was dan ook lekker fanatiek. De trainer zei zelfs dat hij hem verrast had met een goal die hij niet aan had zien komen. Hij glom van trots!

Op de terugweg kwam hij een meisje van zijn klas tegen. Waarom hij nu pas uit school kwam, wilde ze weten. 'Actually, I've had football practice,' legde hij uit. 'And they are my auntie and uncle. Actually, my auntie is actually from Holland.'

Actually moest ik daar best om gniffelen, vooral omdat ik actually nog niet zijn tante ben. Maar actually vond ik 't best leuk om te horen dat hij meactually wel zo ziet.

Praatgraag

Stel, je gaat even naar de stad in.

In de parkeergarage zegt de lift 'Doors closing', vervolgens dat je op de derde, tweede, eerste verdieping bent aangekomen en dan 'Doors opening'. Erg vriendelijk.
Vervolgens ga je naar Boots, om wat leuke make-upjes te kopen, en eens even te snuffelen tussen de afgeprijsde spulletjes. Als degene die voor je geholpen werd klaar is bij de kassa, word je door een computerstem verteld naar welke kassa je mag lopen. 'Cashier number two, please.' Dat had je natuurlijk allang gezien, maar het is toch wel erg aardig.
Daarna ga je nog even naar Tesco. De roltrap die geen trap is maar een band laat je weten wanneer je aan het eind bent gekomen, 'Please be ready to push your trolley off the conveyer'.
Je moet ook nog even naar het postkantoor. Ook daar krijg je te horen naar welk loket je kunt gaan. Het is dezelfde stem, 'Cashier number six, please.'
Als je je uitgezochte spulletjes bij Argos wilt gaan ophalen wordt omgeroepen welk nummer aan de beurt is, zodat je zelf niet op het scherm hoeft te kijken waar je moet zijn. 'Number 739 to your collection point, please.'

Hoewel ik snap dat het voor blinden en slechtzienden erg handig is, word ik zelf soms een beetje gestoord van al die computerstemmetjes die me vertellen waar ik moet zijn of wat er gaat gebeuren. Dat kan ik zelf ook wel zien!

En dan blijkt bij Woolworths het apparaat stuk te zijn. Help! Moeten we nu zelf kunnen zien wanneer we naar de kassa kunnen lopen? Nee, wees niet bang, er staat een meisje aan het eind van de rij, en zij wijst je welke kassa vrij is. 'You can go to cashier number three, please'.......

Tuigje

Jaren geleden (en dan bedoel ik echt jaren geleden, want we hadden onze hond nog en die hebben we laten moeten inslapen toen ik negen of tien was) gingen we met ons gezin op vakantie in een bungalowhuisje. Onze buren hadden een klein kindje, en mocht in de tuin spelen met een tuigje aan met daar een lange lijn aan vast zodat ze niet weg kon lopen. Wij moesten daar erg om lachen, onze bouvier lag namelijk ook aan de lange lijn en een tuigje hadden wij alleen om gehad in het wip- en fietsstoeltje, zodat we er niet uit zouden donderen.

Hier lopen heel veel ouders hun kind 'uit te laten aan een tuigje'.

Ik had het een paar jaar geleden al eens gezien in Birmingham, toen mijn zus daar in de buurt studeerde. Het ziet er zo maf uit, ouders die een kind in een tuigje hebben lopen, met daar een lijntje aan vast, zodat ze niet het kind maar de lijn vasthouden. Het gaat dan om peutertjes. Soms zie je zelfs ouders met al wat oudere kinderen lopen, en die hebben dan een band om hun pols en de ouder houdt dan of de band vast of hebben het zelf ook om hun pols zitten.

Ik durf nooit zo goed foto's te maken, maar ik heb dit fotootje gevonden op de Mothercare website: Zo loopt men er dus bij. Of met zo'n gezellige polsband om.

Tye snapt niet dat ik dit heel raar vind. Hij heeft toen hij zo klein was ook in een tuigje gelopen. Zijn zus en broers ook. Hetzelfde tuigje is ook nog gebruikt door neefjes en nichtje, of tenminste door zijn zus en haar man toen hun kinderen die leeftijd hadden. Heel normaal, en hartstikke handig, ook nog. Vol trots vertelde zijn moeder dat het er nog zo goed uit zag, en dat als wij kinderen krijgen, wij het zo mochten het gebruiken......

Ik heb er bij haar thuis maar wat om het onderwerp heengedraaid, maar vertelde Tye dat er no way is ik mijn kind later in een dergelijk tuigje aan een riempje laat lopen. Gewoon aan 't handje, of anders in een buggy. Maar een dergelijke riem, daar laat ik Luke nog niet eens in uit...

Bleh

Is in Nederland de griepgolf alweer over, hier is het nog volop aan het golven.

Vorige week was Tye ziek, zwak en misselijk. Tranende ogen, verstopte neus, keel als schuurpapier, vol voorhoofd, u kent het wel. Een pak mansize tissues ging er doorheen. Ik wapende me met vitamientjes, al dan niet in pilvorm, hopend dat ik niet in een snotterend monster zou veranderen.

Helaas.

Ik denk dat ik maar naast nog snurkende Tye kruip. Lekker warm onder de wol. Met een pak gewone tisseus naast me. Toch flauw dat die dan niet womensize tissues heten, of zou dat niet politiek correct zijn?

Mum's day

Dat in Belgie op een andere datum Vaderdag wordt gevierd, dat wist ik wel. Ik geloof zelfs dat we een keer daar waren op het moment dat er overal Vaderdagcadeautjes in de winkels lagen en mijn ouders het idee hadden dat wij die dag vergeten waren.

Hier is het morgen Mum's Day. Ik vind dat niet zo handig getimed, zo vlak voor Pasen. De winkels liggen al maanden (echt, al voor Kerst!) vol met paashazen en gigantische chocolade eieren en nu komen daar dus nog eens Mum's Day-chocolaatjes bij. En kaarten, heeeeel veeeeel kaarten. En ballonnen. En bloemen, natuurlijk En CDs met allerlei zoetsapppige liedjes, want daar schijnen moeders van te houden. KFC heeft zelfs een 'Mum's Night Off Bucket', handig voor als je niet wilt dat je kinderen in de keuken aan de gang gaan.

Gelukkig weet ik dat Moederdag in Nederland pas in mei is. Voor degenen die graag vooruit plannen; het is de 13e. Dat u het even weet.

(Om het dan even wat verwarrender te maken valt Dad's Day wel net als Vaderdag op 17 juni...)

Geboekt

Gisteren, na veel gedoe omdat de site steeds riep dat the session had been timed out, hebben we onze reis naar Nederland geboekt. Omdat Tye niet durft te vliegen, en ze de catamaran niet meer gebruiken bij Stenaline en een overtocht in plaats van 4 uur maar liefst 8 uur zou duren (op de terugweg ook nog eens alleen 's nachts, dus zou er een hut bijgeboekt moeten worden), hebben we besloten met de trein te gaan.

De kaarten werden vanochtend al bezorgd!

De treinreis van London Waterloo naar Brussel duurt maar een kleine 3 uurtjes, en dan is het nog maar een klein stukje van Brussel naar Breda. Da's toch een stuk fijner dan 8 uur op de boot en dan nog de trein in moeten. Tenminste, als de Eurostar gewoon rijdt...

Pools

Ik hoor hier in Engeland regelmatig mensen klagen over die buitenlanders. Die buitenlanders die hier zomaar komen wonen. Als ik dan even kuch, weet men zich weer te herinneren dat ik ook een buitenlandse ben, en dan wordt er direct aan toegevoegd dat dat natuurlijk niet over mij gaat. Want ik ben anders.

Nee, het gaat om die Polen.

Die Polen die wel een baan als vrachtwagenchauffeur aannemen, maar niet eens de borden kunnen lezen, en waarvoor nu dus poolse borden op de engelse wegen staan. Je verzint 't toch niet, stel je voor dat er in Nederland opeens marokkaanse borden op de weg kwamen. Wilders zou zich een hartaanval gillen, gok ik zo.

Die Polen moeten zich aanpassen, de taal leren, integreren, kortom, hier wordt dezelfde discussie gevoerd als in Nederland over die marokkanen. En als ik dan even kuch, en men eraan herinner dat ik voor 25% pools ben, dan wordt me weer op het hart gedrukt dat het niet om mij gaat. Ik spreek de taal vloeiend, ik eet zo af en toe mijn frietjes met salt and vinegar, ik kijk naar Comic Relief. Nee, het gaat om die Polen die in hun eigen poolse groepje blijven hangen.

Afgelopen week verbaasde ik me enorm dat ik via een banensite de volgende vacature binnen kreeg:

Asystent dzieci autystycznych - [read more ...]
Pracodawca oferuje: • Stawka od: 7.37 GBP/h; • zapewnione zakwaterowanie; • zaakceptowanym kandydatom zwracamy koszty dojazdu na interview z pracodawcą Wymagania: • dobry język angielski; • chęć podpisania kontraktu na rok; • doświadczenie i/lub wykształcenie kierunkowe; • wiedza na temat autyzmu CV w jęz. ang. i pol. na:xx@xxxxxxxxxxxx.xxx tel: 058 307 45 27
Location: Dollgelau - Nationwide

Als ik het goed begrijp gaat het om een baan als assistent, misschien wel in de autobusiness. Er wordt £7.37 per uur betaald, dan volgt er iets over kandidaten en een sollicitatiegesprek, en dan dat een van de voorwaarden is de engelse taal goed te spreken. Verder kan ik er, ondanks die paar druppels pools bloed, geen chocolade van maken. Dus waarom ik deze vacature kreeg doorgestuurd is mij een raadsel....

Helium

Vorige week was ik wat aan 't rondsurfen en toen kwam ik Helium tegen, een site waar je tegen betaling stukken kunt schrijven. Dat leek me wel wat en dus heb ik me aangemeld.

Het bleek wat ingewikkelder te liggen dan alleen schrijven en ervoor betaald krijgen. Je kunt een artikel op Helium plaatsen (al dan niet als reactie op een artikel wat al daar te vinden is) en hoe meer je artikel wordt gelezen, hoe meer je uitbetaald krijgt. De kans om gelezen te worden wordt ook bepaald door de plaats die jouw artikel inneemt in de rij van stukken over hetzelfde onderwerp.

Om een voorbeeld te geven: ik heb een stuk geschreven over BHmaten dat nu als eerste van de vier artikelen over dit onderwerpt genoemd staat en waar ik tot nu toe een schokkende $o,07 voor heb verdiend, maar een artikel over migraine werd slechts vijfde in een reeks van zestien en daarvoor heb ik nog maar $0,01 verdiend.

Dat ranken zoals dat dan met een mooi nederlands woord heet, doen de gebruikers zelf. Steeds als je een artikel hebt geschreven krijg je twee artikelen voorgeschoteld en mag jij bepalen welke van de twee beter is, en of het dat dan een beetje of heeeel veeeeeel beter is. Het schijnt zelfs zo te zijn dat hoe meer je dit doet, hoe sneller jouw artikelen ook in dat systeem naar voren komen, maargoed, daar heb ik geen zicht op.

Hoe dan ook, het gaat wat langzaam. Ik ben er nu zes dagen, heb vijftien stukken geschreven en heb nog maar $0,25 verdiend. Dat schiet dus niet echt op. Maar, ik ben wel weer lekker aan 't schrijven en dat zet het creatieve kraantje weer net even wat verder open.

Mocht je nou zelf de behoefte voelen om (in het engels) te gaan schrijven op Helium, laat het me dan even weten. Je kunt namelijk ook weer dollarcenten verdienden door mensen aan te melden. Geef me dan een gil via ukeveline at blueyonder punt co punt uk.

Maar, je mag natuurlijk ook gewoon gaan lezen....

Jarig

Hieperdepieperdepiep, Judith is jarig. Ze is 26 geworden. En dus heb ik haar een ecard gestuurd, of eigenlijk twee, of nee, drie, of.. Zesentwintig!

Gefeliciteerd lieverd, geniet van je (Ikea-) dag!

Bloot

Joss Stone heeft eindelijk ontdekt dat ze ook met schoenen aan kan zingen. Maar blijkbaar is dat nog niet doorgedrongen hier.

Vandaag zag ik in de stad een meisje lopen op blote voeten. En 't was niet dat ze geen schoenen kon betalen. Haar haar was keurig in laagjes geknipt, ze had een behoorlijke lading make-up op zoals een Essex girl betaamd en een duur uitziend klein tasje onder haar arm.

Zo te zien liep ze vaker zo zonder schoenen. Haar vriendin deed er niet lacherig over, ze had ook geen schoenen in haar hand met afgebroken hak of iets dergelijks, en ze had een behoorlijke eeltlaag en wat vreemde bulten op haar voeten.

Zo jammer dat ik m'n telefoon thuis in de oplader had liggen.....

Weekend

Door Tye's rare rooster komt het niet vaak voor dat hij een heel weekend vrij is. Dit weekend was dat wel weer eens een keertje 't geval. We hadden een hoop plannen. Op zaterdag eerst even in de gigantische Asda in South Woodham Ferrers boodschappen doen, daarna even ergens gaan eten, op zondag bij mooi weer wandelen in 't Hylands park, mocht 't weer regenen dan gezellig bij vrienden langs. Maar 't werd toch even wat anders....

Op de terugweg van Asda (ze maken daar in de winkel verse pizza en we hebben een enorm grote vegetarische pizza gekocht) zijn we even bij Shell, Doze en de kids langsgeweest. Ze verwachtten ons totaal niet en werden dan ook met oorverdovend gegil begroet. Kat haalde vanalles uit haar kamer waar wij dan mee moesten spelen, en Steve en Tom wilden hun laatste truukjes op de Wii laten zien.

En toen ging Tye naar boven, naar de wc. (Ik snap werkelijk niet waarom zo'n beetje alle huizen waar ik nu geweest ben geen wc beneden hebben maar alleen maar eentje in de badkamer. Ik vind dat zo'n persoonlijke ruimte. Alle visite moet dus in je badkamer naar 't toilet. In een flat kan ik me dat nog voorstellen, maar in een huis...? En natuurlijk ligt er 9 van de 10 keer vloerbedekking..... ) En hij bleef behoorlijk lang weg. Dat had al een alarmbelletje moeten doen rinkelen. Toen hij terug beneden was wilde hij weg. Eigenlijk 't liefst direct. Omdat we toch niet van plan waren uren te blijven, vond ik dat niet zo vreemd. We zouden immers naar de pub..

Op weg naar de auto zei Tye me echter dat hij weer last had van z'n nieren. Dat 'ie 't op voelde komen en dat hij nu direct een pijnstiller moest slikken, wilde hij thuis kunnen halen.... Poeh...

Thuis wist hij niet hoe hij moest liggen, of hij moest staan, lopen, op een gegeven moment is hij op de badkamervloer gaan liggen. Hij had zo'n pijn. Hij had steeds de drang naar de wc te moeten, maar er kwam niks. Hij had 't idee dat 'ie enorm moest boeren, maar er kwam niks. Van waterdrinken werd hij zo misselijk dat hij dacht te moeten kotsen, maar er kwam niks. En de pijn werd alleen maar erger. Hij mompelde steeds iets van dat de pijn uit twee delen bestond, en dat hij de twee delen apart wilde houden, en hij herhaalde steeds 'two, two, two, two...' Ik dacht heel even dat 'ie ijlde... Ik heb hem even Reiki gegeven, maar dat hielp niet, zei hij.

Een uurtje later kwam ik de slaapkamer in en zag hem in diepe slaap. Gelukkig maar. Ik was al bang dat we weer naar 't ziekenhuis zouden moeten, net als afgelopen zomer. Toen heb ik nadat hij urenlang met enorme pijn in de tuin had gelegen de dokter gebeld en kwam er een ambulance om hem op te halen. Hij heeft toen aan 't happy gas gezeten, en pas om half 6 's ochtends kwam er een dokter naar hem kijken. Hij kreeg een stapeltje pillen mee. Zijn nieronderzoek een paar weken was prima, ze dachten dat hij misschien heel kleine steentjes had gehad die hij weer had uitgeplast. Genoeg water drinken, en 't liefst af en toe een glaasje cranberrysap. Maarja, dat heeft 'ie dus niet volgehouden.... Stom!

Weer een uurtje later stond hij naast 't bed. De pijn was totaal verdwenen, zei hij. Hij voelde er niks meer van, niet eens een beetje napijn. Zo raar, zei hij, als je die pijn hebt lijkt 't of er niks anders is dan pijn, maar als 't weg is is het ook echt helemaal weg. En nu wilde hij de maansverduistering zien. We waren net een half uurtje te laat, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was hartstikke helder, dus we hebben 't goed kunnen zien.

Zondag was hij brak. Hij had geen pijn meer, maar de uitputting van de avond ervoor was enorm. Hij had 's nachts nauwelijks geslapen, dat krijg je als je normaal gesproken 's nachts werkt, en dus was hij overdag geen cent waard. Arme Tye.

Aan het eind van de middag zijn we even een rondje gaan lopen met Luke, en toen we hem thuis zijn eten hadden gegeven zijn we naar een pub aan de andere kant van 't park gelopen. Daar hebben we een colaatje gedronken en wat gepaneerde champignons gegeten, om thuis de heerlijke pizza te eten. Werd 't toch nog een beetje het gezellige weekend wat we voor ogen hadden.