Vampiertjes

Ze wilden m'n bloed weer hebben...

Vorig jaar hing er nog een briefje op, dat ze binnenkort gingen verhuizen naar Broomfield Hospital, aan de andere kant van de stad. Niet zo fijn, want St. John's is op loopafstand. Nu hing dat briefje er niet meer, dus ik vroeg aan de meneer die mij zo fijn prikte of de verhuizing nog wel door ging. Ja hoor, in oktober.... Volgend jaar!

Kijk 'ns wat ik heb gemaakt

Dag!

Dag Jade!

Dag Ingrid!

K*tziekte!

Dag 81

Het is zondag, dus Car Bootie dag! (En Moederdag hier aan deze kant van het water)

Op de car boot sale in Boreham zagen we niet veel bijzonders en wilden we al bijna naar huis gaan toen Tye opeens een enorme doos aquarelkrijtjes van Caran d'Ache zag liggen. De verkoopster wilde er £10 voor hebben, wij boden £8 en uiteindelijk namen we ze voor £9 mee naar huis. Even Googelen leert dat je er normaal zo'n £40 voor neer moet leggen. Tralalalalalaa...

Na een warme chocolademelk op de car boot en even snel plassen bij McDonald's gingen we door naar de car boot sale in Rettendon. Normaal is dat daar een chaos rond 10 uur als alle verkopers het terrein op worden gelaten. Nu is de boel onder nieuw management en moesten de kopers tot 10 uur wachten tot alle verkopers klaar waren met het uitstallen van hun waren. Daar was niet iedereen even blij mee...

Uiteindelijk kochten we alleen een sticker en magneet kit die ik al weleens in de winkels had gezien maar eigenlijk te duur vond. Een oma stond spullen van haar hele familie te verkopen, en dit was van haar kleindochter geweest. Voor £2 mocht het mee naar huis.

Tye was eigenlijk teleurgesteld dat hij niets leuks voor zichzelf had kunnen vinden. Zo gaan die dingen soms met car boot sales, maarja. Tot we de doos van de sticker - en magneetmaker open deden. Onderin lag dit lieve kleine bootje, en een Scooby Doo spel voor de DS. Dat had oma zeker over het hoofd gezien.......

Dit bootje gaat nu m'n car boot tas in, brengt vast geluk!

ps; geen vossen gezien...
ps 2; de bloemkool voor vanavond bleek niet meer goed te zijn. He wat jammer nou....

It's Miiiichael!

Gisteren zat ik met een nog half-ziek hoofd een beetje doelloos te zappen, en ik kwam Emmerdale tegen. Die soap sla ik meestal over, het is mij te saai en langdradig. EastEnders vind ik zo af en toe nog wel leuk, maar Emmerdale is niet echt my cup of tea zullen we maar zeggen.

Maar gisteren bleef ik even hangen. Die Mark, de vader van het verdwenen jongetje, die kop.. Die ken ik! En toen zag ik het: It's Miiiichael!

Dan heeft Michelle Pfeiffer het allemaal toch net even wat handiger aangepakt...

Ziek..

Ik voelde 't eigenlijk al aankomen. Zondagmiddag voelde ik me al niet helemaal lekker. Zondagavond bij de Sunday Roast werd ik misselijk. Lichte paniek, al deed ik erg m'n best om er niet op te letten. Maar diezelfde roast kwam er 's nachts weer uit. Lekker dan. Kon niet meer slapen omdat alles pijn deed en omdat ik bang was dat ik nog een keertje moest...

Gisteren ging het gelukkig al een beetje beter, Tye had zelfs beschuit voor me gehaald ('Dutch cripsbake' heet dat dan) omdat ik de kaline and morphine die zijn ouders al dagen namen dankzij hetzelfde gezellige virus wat Tyes broer zo fijn over de familie verdeeld heeft, wat te dramatisch vond klinken. Dan toch liever slappe thee, een beschuitje met suiker, een paracetamolletje en weer onder de wol.

Vandaag voel ik me op wat hoofdpijn na eigenlijk best ok. Ik ga maar 'ns douchen denk ik....

Eekhoorntjes..

vinden het wel lekker!

Project 365, Dag 74

Vanochtend om kwart over 6 belde Tye me uit m'n bed. Car bootie time! Een uur later zag ik deze twee....

Toen we onze ronde hadden gemaakt en we weer langzaam terugliepen naar het beginpunt onder het genot van een heerlijke warme chocolademelk zag ik dat de hertenkoppen inmiddels verkocht waren, maar dat de twee vossen er nog stonden. Gek genoeg had ik niet direct de behoefte om ze dan maar mee naar huis te nemen.....

Arm handje

Of ik nou een RSI'tje heb opgelopen of dat 't komt doordat ik in no-time het dikke laatste boek van de Twilight serie heb uitgelezen, mijn handje doet pijn. Als ik de deurklink vastpak of de wc doorspoel voelt het of er een mes in mijn palm wordt gestoken (niet dat ik weet hoe dat voelt, maargoed...) en ik kan je melden: da's niet fijn.

Dus Deep Freeze erop, elastieken dingetje erom en rustig aan doen. Even niet online en geen zware boeken vasthouden.....

Dag 67

Vanochtend vroeg naar Tesco, flappen tappen voor de eerste car boot sale van dit jaar. Ik zat de slaap nog uit m'n ogen te wrijven toen we langs dit bord reden, Tye trapte direct op de rem. 'I've seen your picture for today' Huh? Waar dan? Ooohhhh....... Daar dan!

Maar omdat de Project 365 groep op Flickr een family friendly groep is en ik al eerder heb gezien dat amerikanen van het minste over de piep gaan, besloot ik toch maar dat andere fotootje als foto van de dag te kiezen.

Andere foto's van vandaag staan ook op mijn Flickr. Paarden, een vlieger die in de boom terecht is gekomen, Hylands House zelf, allemaal in een mooi zonnetje. Pas toen om half 1 thuiskwamen begon 't te gieten. Maakt niet uit, Tye kon 't niet laten om een paar DVD's te kopen op de car boot sale, dus die gaan we nu lekker kijken.

Fijne zondag!

Wandelen met Dobermanns...

Vandaag gingen we even een rondje lopen in het park bij Hylands House. We zagen een paar mensen met Dobermanns lopen, en ik vertelde Tye dat ik daar vroeger ont-zet-tend bang voor was. Ik geloof dat ik ooit eens half in mijn arme tante ben geklommen toen er eentje naar ons toe kwam rennen.

De Dobermanns en hun mensen kwamen steeds dichterbij, en opeens herkende Tye een van de baasjes. Een oud-collega die een paar maanden geleden Tesco had verlaten. Hij herkende Tye ook, en gooide de bal onze richting uit. Dat was wel even spannend, honden die keihard naar me toe komen rennen vind ik nog steeds niet heel leuk, maar die twee waren veel meer gericht op de bal dan op ons, eigenlijk helemaal niet eng dus.

En zo wandelden we een heel stuk samen, terwijl Tye en hun baas de laatste roddels doornamen.

De kleinere zwarte (ik ben de naam vergeten) kwam nooit echt dichtbij genoeg om een fatsoenlijke foto van te maken, grote bruine Murphy is stokdoof en helemaal gek op de bal.

Ze komen elke dag rond dezelfde tijd in dat park, dus we gaan ze nog veel vaker tegenkomen denk ik. Ga ik weer een rondje wandelen met twee grote Dobermanns. Vind dat best stoer van mezelf.

Ik durf het niet eens te proberen....

Dag 60 - Geluk?