Kijk 'ns wat ik heb gekocht!

Afgelopen zaterdag kocht ik deze button-dame, gemaakt van flessendoppen. Omdat het in de VS Memorial Day weekend was, wat ook nog eens tegelijk viel met Pinksteren, had ik haar nog lang niet verwacht, maar vanochtend viel het pakje door de brievenbus. En ik heb er nog een button bij gekregen.

Ik doe ze allebei op m'n spijkerjas, en neem vanmiddag als we de stad in gaan zeker ook Circles Are Forever's kaartjes mee, voor t geval dat iemand er naar vraagt.

Visitekaartje

Kijk 'ns wat ik heb! Visitekaartjes! Het begint er nu toch wel erg op te lijken.....

(Mocht je er eentje willen, of een paar zodat je ze uit kan delen, geef me dan een gil.)

Happy Birthday!

Vandaag is er weer een neefje van Tye jarig, Morgan is zes geworden. Maar, ik heb Morgan nog nooit ontmoet en ik gok dat dat voorlopig ook niet gaat gebeuren.

Morgan is de zoon van Cliff en zijn ex-vrouw Sophie. Ze hadden een geweldige bruiloft, met alles erop en eraan. Het bruidspaar kwam in een koets aan bij de kerk, om maar wat te noemen. Maar helaas was het huwelijk niet van lange duur. Vier maanden waren ze getrouwd toen Sophie samen met Morgan is weggereden, en daarna werd de scheiding aangevraagd.

Er is nog wel contact met de moeder van Sophie, die het ook allemaal heel erg vindt en maar niet begrijpt wat er fout is gegaan, maar Cliff doet (in onze ogen in ieder geval) totaal geen moeite om contact te maken met zijn zoontje. Het lijkt wel of hij hem helemaal vergeten is. Allimentatie betaalt hij niet, hij belt hem nooit, hij heeft hem al jaren niet meer gezien. Inmiddels heeft Cliff een tweede zoon, en het speelgoed voor Morgan ligt nog ergens in de garage van Tye's ouders. Zijn excuus is dat zijn huidige vriendin, moeder van zijn zoontje, het niet leuk vindt als hij over Morgan praat......

Voor Morgans verjaardag heeft Tye's moeder aan Sophie's moeder gevraagd of Sophie nog steeds op hetzelfde adres woonde. Daar werd heel vaag over gedaan. Ook haar telefoonnummer werd niet doorgegeven. Het enige wat we konden (mochten) doen was het geven van verjaardagskaarten, en die zou de andere oma dan aan Morgan geven.

Op onze kaart heeft Tye geschreven dat Morgan nu een nieuwe (bijna-) tante heeft, dat ik uit Nederland kom, en dat wij allemaal aan hem denken. 'We see your cheeky smile every day' schreef Tye, want we hebben een hele lieve babyfoto van Morgan.
Het gaat hem enorm aan 't hart hoe zijn broer met zijn bloedeigen zoon omgaat.

Ik hoop dat Cliff ooit in gaat zien dat als hij nu niet contact met Morgan zoekt, het ventje opgroeit met de gedachte dat zijn vader hem vergeten is. En zie dat nog maar 'ns goed te maken.....

Happy birthday Morgan! Ik hoop je snel eens in levende lijve te zien!

Zondagmiddag, spieter, spatter, spetter...

Omdat het een extra lang weekend is, lijkt de regenachtige zondagmiddag twee keer zo lang te duren. En wat doe je dan? Lekker docu's kijken!

Zo zagen we gisteren een documentaire over het vinden van de juiste au pair. Een enorm bekakte dame die in haar eentje haar dochtertje Poppy (als in klaproos, niet het speelgoed) opvoedde, maar door haar werk als makelaar voor mensen die minstens een miljoen pond willen neertellen wilde ze daar graag hulp bij. Een Braziliaans meisje bleek de uitkomst. De eerste week verliep redelijk, maar tot haar grote schrik zag moeder dat het meiske 'niet eens een horloge droeg'. Hoe moest dat nou met het strakke schema? Poppy moest op tijd eten (en niet om half 8 nog maar halverwege haar bordje cornflakes zijn), op tijd naar school, op tijd haar harp oefeningen doen, op tijd eten, en dan het liefst voedzaam en van verse ingredienten. Als de au pair niet eens een horloge had, dan zou het hele schema in duigen vallen, en daar had de moeder geen tijd voor....

Verder was er Virgin School, een documentaire over een Britse James van 26 met een krantenwijk die nog nooit een vriendinnetje had gehad. Hij wilde zijn maagdelijkheid graag verliezen, maar had geen idee hoe dat aan te moeten pakken. En dus nam hij het vliegtuig naar Nederland om daar een cursus te volgen aan de 'School voor liefde en leiderschap'.

Het was tenenkrommend. Niet alleen was het vreselijk om te zien hoe ontzettend knullig James zich gedroeg (ik vergeleek hem met Adrian Mole..) en waren de interviews tussendoor met zijn moeder genoeg voor een behoorlijk portie plaatsvervangende schaamte, maar vooral hoe de al wat oudere dames zich op hem stortten was ontzettend ongemakkelijk om aan te moeten zien.

James moest eerst van zijn 58-jarige 'life coach' leren hoe het is om met zijn klamme handjes een vrouw aan te raken, ze spreidde zelfs haar benen voor hem zodat hij kon zien hoe een vagina eruit zag (zie tweede foto, daar zit James heel serieus haar vagina te bestuderen), ze masseerde hem op allerlei plekken en daarna was het de beurt aan een ruim 40-jarige 'therapeute' (en dus niet 'prostitue') om hem dan eindelijk van zijn maagdelijkheid te bevrijden. Het meest erge was nog wel dat James een onderbroek niet genoeg vond. Onder zijn grijze boxershort droeg hij ook nog een veel te wijde witte slip die hij van te voren samen met zijn oma had gekocht..... Mocht je de documentaire ooit nog eens tegenkomen op YouTube, vooral kijken!

Maar het meest schokkende was de docu over de twee Limburgse zusjes Liesbeth en Angelique. Ze lieten een Britse filmploeg zien hoe erg hun anorexia was. En ik moet zeggen,ik heb nog nooit zoiets extreems gezien!

De tweeling, ik meen dat ze 35 waren, wonen samen in Amsterdam, en delen daar letterlijk elke hap. Alles wordt eerlijk verdeeld, zelfs een chipje wordt door midden gebroken. In hun favouriete restaurant zijn ze niet meer welkom vanwege hun vreemde eetgedrag. Als ze allebei voedsel op hun vork hebben wordt uitvoerig besproken of de ene vork toch niet wat meer heeft dan de andere. Ze moeten tegelijkertijd eten en drinken. En ze vertrouwen elkaar voor geen meter. En dus moet er soep gegeten is de bekers omgewisseld worden, helemaal uitgelepeld, en dan worden de lepels weer omgewisseld. Want, stel je voor dat de ene zus meer achterlaat dan de ander, dat kan niet... Toen de ene zus een glaasje wijn dronk en de ander daar geen zin in had, moest de wijn netjes in een maatbeker gegoten worden (en dat werd nog overgedaan, omdat het volgens de ene zus niet klopte), zodat ze precies uit konden rekenen wat de ander dan moest eten om op hetzelfde aantal kcal te komen...

Aan het eind van de docu wilden ze dan toch wel in therapie, maar dan in London, niet in Nederland. De intake was moeizaam, omdat ze dat tegelijk deden en er bij elke opmerking enorm gekibbeld werd. Uiteindelijk wilden ze niet in interne therapie, maar kregen we te horen dat ze een dag in de week in behandeling waren ergens in Nederland...

Ik hoop dat de regen snel weer ophoudt. Het is verdorie bijna juni!

Happy Birthday!

Vandaag is Tye's Nan jarig. Ze is 84 geworden.... Een behoorlijke leeftijd, maar ze zegt zelf dat ze zich helemaal niet zo oud voelt.

Ze loopt op twee krukken omdat ze geboren is met een klompvoet en een half jaar geleden haar enkel lelijk heeft verstuikt waar ze geen dokter bij heeft gehaald omdat ze dat onzin vond, heeft me al wel honderd keer verteld over haar trip naar New York op de QEII, noemt me Evelyn omdat haar zus ook zo heette, eet geen vlees omdat haar vader vroeger zijn eigen kippen en konijnen slachtte, eet eigenlijk niks en al helemaal niet als haar bord vol ligt, (ik vermoed dat oma stiekem anorexia heeft, ze heeft zulke rare trekjes als 't om eten gaat..) en geniet enorm als ze haar achterkleinkinderen om zich heen heeft. We gaan haar een fles drank geven, iets waarvan we weten dat ze er blij mee is (want je moet natuurlijk niet al te veel moeite voor haar doen, da's zo'n onzin..).

Happy birthday Nan!

Happy Birthday!

Vandaag is Tye's neefje Steve jarig, hij is zeven geworden.

Het ventje heeft heel wat achter de rug de laatste tijd. Naast een heftige oorontsteking en een ingeslikte tand viel hij ook een gat in zijn voorhoofd op het schoolplein. De schoolleiding deed daar heel vreemd over, met de mededeling dat hij helemaal niet zo gebloed had, en dat hij gewoon gestruikeld was terwijl Steve zei dat het bloed tot in zijn mond stroomde en een jongetje hem geduwd had. Ook beweerd de school dat zij het schoolplein elke dag compleet vegen, en dat ondanks dat Steve verder nergens schrammen had (niet op zijn voorhoofd, niet op zijn handen of benen) hij echt niet op een scherp voorwerp was gevallen.... Het manneke is maar liefst drie keer naar 't ziekenhuis gemoeten; een keer toen hij naar de Eerste Hulp ging met een bloedende hoofdwond, een keer voor een operatie door een plastisch chirurg, en nog een keer voor controle.

Maar vandaag is 't feest. Als hij straks uit school komt, zijn wij er met een garage voor zijn autootjes (dat was nog lastig om die te vinden!) en een vliegtuig. Nu maar hopen dat 'ie 't leuk vindt.

Happy birthday Steve!

Piraten!

Het is hartstikke lastig een cadeautje te verzinnen voor jongens. Ze hebben al zoveel autootjes, zoveel Lego, zoveel speelgoed dat enorm veel lawaai maakt of speelgoed waarmee ze hun vriendje een oog uit kunnen steken.

Wat dacht je van iets handgemaakts? Iets van hout, wat lekker lang meegaat, waar ze uren mee kunnen spelen en hele verhalen mee kunnen verzinnen?

Deze piraten zijn gemaakt van ouderwetse knijpers (maar nieuw gekocht in de supermarkt) en hebben een hoop lagen vernis zodat ze veilig genoeg zijn om mee te spelen. Ik zou ze alleen niet aan de allerkleinsten geven die de neiging hebben alles in de mond te stoppen. Schoonmaken kan met een vochtige doek.

Hebben? Liever andere kleurtjes? Op zoek naar meer dan zes piraten? Kom maar kijken op Timeless, mijn Etsy shop.

En weer een!

Net voor middernacht zijn ook deze eierdopjes verkocht.
Tralalalalalalalaaaaaa....

Verkocht!

Ik heb mijn eerste eierdopjes verkocht! Maandag gaan ze op de post naar Australie, samen met een derde eierdopje dat ik speciaal voor de koper heb gemaakt. Ze wilde ze voor haar kinderen, en ze heeft er drie, dus er moest er eentje bij komen.

Mijn eerste verkoop dit jaar! Tralalalalalaalaaaa...

Kijk 'ns wat ik heb gekocht!

Nog geen idee wat ik er precies mee ga doen, maar dat komt vast goed!

Als het niet gaat zoals het moet....

Mijn wit was op. En omdat ik veel wit gebruik, gingen we dus op zoek naar een flinke tube witte verf. Moest niet zo moeilijk zijn. Maar dat was het wel!

De winkel waar ik afgelopen september (!) een flinke tube witte verf had gekocht had nu alle kleuren van de regenboog, maar geen wit. De volgende winkel had alleen kleine tubetjes, waar ik dus hooguit een week mee vooruit kan, aangezien ik veel eerst een laagje witte verf geef voor ik er kleur overheen schilder. Pas in de derde winkel hadden ze een grote tube wit, en goh, da's leuk, ook nieuwe kleurtjes. Sapgroen en errrg roze. Die gingen dus ook mee.

's Avonds ging ik direct met de roze verf aan de slag. Een kloddertje roze hier, een kloddertje roze daar, u kent het. (Geen halucinaties overigens, voor u zich zorgen gaat maken...) Wat glitters erop, en mijn nieuwe fotolijstje was klaar. 's Nachts laten drogen voor ik er een vernislaagje overheen deed, maar wat bleek..

De **&%^)^$*" roze verf loopt door!

Arrrrgggg!!!!

Ik heb al eens eerder problemen gehad met een tubetje roze verf. De andere kleuren in de doos gaven geen problemen, maar de roze liep gigantisch door. Had ik 't nu maar uitgeprobeerd van te voren.....

Nu staat er met grote letters 'NO Varnish' op de tube, en heb ik nog geen idee wanneer ik de verf ga gebruiken....

Braaf meisje

Dat gevangenen soms eerder vrij komen 'wegens goed gedrag', dat wist ik wel. Wat dat goede gedrag dan inhoudt, geen idee, maar het zal er wel mee te maken hebben dat zij het gevangenispersoneel niet nog moeilijker maken dan het al is. Ofzoiets.

Paris Hilton echter kreeg al strafvermindering wegens goed gedrag nog voor ze ook maar een voet in de gevangenis heeft gezet. Waarom? Omdat ze op is komen dagen bij de rechtbank.

Pardon?? Is het niet heel normaal dat je er persoonlijk bij bent als je de kans loopt de gevangenis in te worden gestuurd? Daarbij; Paris was te laat.

Ik denk dat er nog wel meer gevangenen zijn die graag strafvermindering willen omdat zij ook netjes op zijn komen dagen in de rechtbank. Of zou deze vermindering dan toch iets te maken hebben met Paris' 'sterrenstatus'?

Arme Maddie

Hier staan al anderhalve week de kranten bol van het verhaal van Maddie, een klein meisje dat is ontvoerd in Portugal. Ze was daar op vakantie met haar gezin. Haar ouders wilden graag uit eten, en lieten haar en haar jongere broertje en zusje slapend achter in de hotelkamer, en toen ze terug kwamen was Madeleine er niet meer.....

Nu kan ik heel hard zijn en zeggen dat je als ouder je kinderen nooit zomaar in een hotelkamer zou moeten achterlaten. Niet alleen omdat er wat zou kunnen gebeuren (en dan heb ik het niet alleen over zoiets vreselijks als ontvoering, maar stel je voor dat er brand uitbreekt in het hotel?) maar ook omdat de kinderen wakker hadden kunnen worden, huilend om vader of moeder. Als je dan zo nodig uit eten moet zonder je kinderen, regel dan minstens een oppas.

Inmiddels is er een enorme zoekactie op touw gezet. Er is een Fighting Fund opgericht, waar iedereen die dat zou willen geld op kan storten om de zoektocht mogelijk te maken.
David Beckham heeft een spotje gemaakt voor de Spaanse tv, waarin hij een foto van Maddie laat zien en hij vraagt of iemand haar gezien heeft. De angst bestaat namelijk dat Maddie allang Portugal heeft verlaten, waardoor de zoektocht nog lastiger wordt.

En een aantal celebs hebben enorme bedragen uitgeloofd voor de veilige terugkeer van het meisje dat 4 is geworden zonder haar ouders. J.K. Rowling, schrijfster van de Harry Potter boeken, die getrouwd is met een Portugese man en wiens dochter in Portugal is geboren, heeft £1,5 miljoen beloofd als Maddie veilig terug komt.

Ik ben bang dat ze dat geld gewoon in haar zak kan houden. Maddie is nu al anderhalve week zoek. De kans dat ze niet meer leeft wordt met de dag groter.....

Nieuwe layout

Ja, je ziet het goed, ik heb een nieuwe layout. Ik was de oude een beetje beu. Deze is een stuk kleuriger, al ben ik niet zo blij met de bovenste tabel. De letters vallen te klein uit. Het wordt tijd dat ze bij blogger eens wat nieuwe layouts aanbieden.......

Mamadag!

Voor iedere moeder, schoonmoeder, stiefmoeder, adoptief moeder en bijna-moeder maar natuurlijk vooral mijn eigen moeder:

Gefeliciteerd met Mamadag!

Kapotte telefoon....

Vannacht werd ik om half 3 wakker van een brommend geluid. Prrr, prrr, prrrr.. Een smsje. Mijn telefoon staat 's nachts immers altijd op trillen om een halve hartverzakking te voorkomen. Tye was aan 't werk en wilde mij weltrusten wensen. Ik kon nog net de eerste twee woorden op het schermpje lezen, maar toen sloeg mijn telefoon vast. En hij bleef maar trillen, wat ook niet echt normaal is bij het lezen van een berichtje. Ik kreeg 'm niet uit!

Ik heb de batterij eruit gehaald, weer terug in gestopt en heb geprobeerd de telefoon weer aan te zetten, maar dat lukte niet. Er zit geen leven meer in. Opladen hielp ook niet, batterij opnieuw eruit en erin heeft ook niet geholpen. Shit!

Ik ben dus even telefoonloos, tot we een oplossing hebben gevonden.....

Creatief met eierdopjes

Had ik je al eens gewezen op mijn creatieve blog? Daar kun je nu zien waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben geweest, namelijk met het beschilderen van eierdopjes.

De zeepaardjes wil ik jullie hier alvast laten zien. Ik zat gewoon te doodelen en opeens had ik een zeepaardje gemaakt! Er zit ook nog eens lekker veel glitter op deze eierdopjes!

Meer foto's zijn te zien op mijn Flickr account, en ook op htttp://timeless.etsy.com (waar je ze dus kunt kopen..).

Songfestival

Verdorie, ik had me er zo op verheugd. Lekker weggezakt naar 't Songfestival kijken en dan wel op Edsilia kunnen stemmen omdat ik nu dus in het buitenland zit. Maar ik had in mijn hoofd dat de halve finale op vrijdag was en de finale dan op zaterdag. Niet dus. En nu ligt Edsilia er al uit. Ik weet niet of ik nu nog wel zin heb om te kijken...

Gelukkig kan ik altijd nog luisteren naar het geweldige Songfestival-liedje dat wij twee weken geleden op de B3tabash hebben opgenomen. Een liedje (eerste mp3tje in de directory aanklikken ) waaruit maar weer blijkt dat iedere idioot een Songfestivalnummer kan schrijven. Een meezingrefrein, wat onzinnige coupletten en een discodreuntje en je bent er.

(Gevoelige luisteraars gelieve niet te klikken!)

Blindegeleidepaard

Kijk (no pun intended), ik wil natuurlijk helemaal niet blind worden. Ik zou nooit meer kunnen lezen, nooit meer kunnen schrijven, nooit meer kunnen kliederen met verf, nooit meer aan Tye's gezicht kunnen zien dat hij me voor de gek zit te houden.

Maar gewoon voor het geval van stel dat....

Zou het hebben van een blindegeleidepaard niet echt heel erg cool zijn? Veeeeeel cooler dan een getrainde labrador of canadese herder, toch?

Vogeltje vlieg op!

Ik was net wakker geworden, lag me wat uit te rekken in bed. Het raam stond wijd open, het was heel benauwd geweest die nacht. Een groep vogels vloog het raam voorbij en toen... Vloog er eentje het raam naar binnen. Recht op me af! Ik slaakte een gil en dook onder het dekbed. Tye, die ook nog maar net wakker was had geen flauw idee wat er aan de hand was.

'Een vogel!' gilde ik. Nouja, wel in het engels, anders had hij er nog niet veel van begrepen. 'Een vogel! Hier binnen!' Tye keek voorzichtig aan mijn kant van het bed, maar zag niks zitten. 'Ik denk dat hij door jouw gegil weer direct het raam uit is gevlogen.'

We lachten nog wat, ik vertelde hem over onze pitbull kanarie Cupido, een valse agapornis die tegen de kooi aanvloog zodra je langs liep, en net toen we op wilden staan om te ontbijten hoorden we wat gepiep achter het bed. Die vogel zat er nog!

Omdat ik helemaal niet van dat gefladder hou, verschool ik me achter Tye. Jij bent een vent, los jij 't maar op. Ik weet 't, erg feministisch ben ik niet, maar in zo'n geval hoef ik dat ook helemaal niet te zijn. Tye wilde net een handdoek over het beestje heengooien, of het fladderde weer weg.. Onder de kast. En het was er met geen mogelijkheid onderuit te jagen. Een klein baby vogeltje houdt zich liever doodstil dan dat het uit een veilige plek vandaan komt.

We besloten toch maar naar beneden te gaan, het vogeltje zou dan misschien onder de kast uit durven komen, en zelf het raam uitvliegen. Toen we na 't ontbijt terug de slaapkamer in kwamen hoorden we niks meer. We zagen ook niets meer onder de kast. Vogeltje was weg.

Dachten we.

Terwijl ik de vogelpoep op het nachtkastje, het bureau en de tv aan het opruimen was, hoorde ik weer wat onder de kast. Weer een gil, ik kon er niks aan doen, en Tye mocht weer aan de bak. Ondertussen gingen de vogels buiten flink tekeer. Ze waren het kleine baby vogeltje aan het roepen.

Na een kwartier heel voorzichtig porren met een lange stok (nee, niet het vogeltje geraakt natuurlijk!) vloog het opeens onder de kast vandaan. Het scheet op de lamp, de gordijnen, verdween even achter de tv en toen vloog het het raam uit. Dacht Tye.

'Hoezo denk je? Weet je het niet zeker dan?' Ik vond 't maar niks. Maar nadat we overal hadden gezocht en flink lawaai hadden gemaakt met de stofzuiger was ik er van overtuigd dat het vogeltje eindelijk het raam uit gevlogen was.

Vannacht, als Tye na een week vrij te zijn geweest weer moet werken, hou ik het raamp maar op een kiertje, al wordt het nog zo benauwd.

Nina is bevallen, maar de kittens zijn overleden...

(Voor familieleden kan dit een verwarrende titel zijn, aangezien ik ook een tante heb die zo heet, maar het gaat hier over de kat.)

Niet zo lang geleden vertelde Judith me dat Nina, haar zwarte half-Pers, zwanger was. 'Dat wilde ik jou natuurlijk wel even laten weten, je bent tenslotte surrogaatouder,' zei ze. Ik heb namelijk een tijdje in huis gehad toen Judith door omstandigheden even niet voor haar kon zorgen.

Wat een krengetje was 't! Klein, schattig om te zien, maar een tijger als 't ging om de pilletjes die ze moest slikken tegen haar constante diarree, en ze ging enorm tekeer als ze ook maar dacht dat je aan haar voer zat. Maar verder enorm lief, hoor, dat moet gezegd worden. En nu was deze kleine meid dus zwanger. Ik hield m'n hart vast. Als dat maar goed ging..

En het ging goed! Binnen twee uurtjes heeft ze er drie kittens uitgewerkt! Ze zijn zoooo klein! Moeder en kinderen maakten het goed. Ik was zo trots! En zoooo opgelucht!
Die ochtend hadden we beschuit met muisjes bij het ontbijt, want een drieling is wel iets om te vieren...

Daarna ging het hopeloos mis. Nina was meer buiten de doos dan erin, leek niet goed te weten wat te moeten doen met die kittens. Judith heeft zo haar best gedaan. Heeft de haren van Nina's buikje geknipt zodat de tepels beter bereikbaar waren, heeft de kittens proberen aan te leggen, maar Nina toonde weinig interesse. Af en toe ging ze wel in de doos liggen, maar lag dan bovenop de kittens in plaats van ze te voeden...

Vannacht is het eerste kitten overleden. Het was koud, en had nauwelijks gegeten. De dierenarts gaf het advies de andere kittens bij te voeden, maar dat heeft niet veel geholpen. Het tweede kitten was al aardig verzwakt, en zonder een moederpoes die ze warm hield en voedde, is het vanochtend ook overleden.
Alle hoop was gevestigd op het derde kitten, dat om 12 uur nog haar buikje vol had gedronken van de bijvoeding, maar 's middags is ook dat kitten, warm gehouden met een pittenzak, overleden.....

Heeft Nina aangevoeld dat er iets mis was met de kittens, en had ze daarom geen interesse? Was ze niet toe aan het moederschap, had ze gewoon geen flauw idee wat te moeten doen? Was haar lichamelijke toestand toch niet geschikt voor het moederschap? We kunnen het Nina helaas niet vragen en we zullen het dus ook nooit weten....

Arme Nina. Arme Judith... Dikke kus voor jullie allebei!

Ik droom van Andre

***NIET VOOR GEVOELIGE LEZERS***


Van Tye mag ik mijn dag niet meer beginnen met 'I've had such a weird dream,' omdat al mijn dromen raar zijn, maar die van vannacht slaat alles. Ik heb gedroomd over Andre Hazes.

Vraag me niet waarom, maar in mijn droom was hij niet gecremeerd maar begraven in een glooiend landschap, en zijn laatste wens was om opgegeten te worden door zijn fans!

En dus stond ik daar, met de presentatoren van RTL Boulevard, op een heuvel, neerkijkend op de begraafplaats van Andre. Honderden fans waren gekomen voor dit moment. Hij werd opgegraven, zag er ondanks dat de begrafenis alweer een tijdje geleden was nog heel goed uit, en toen mochten mensen zich in rijen op gaan stellen om een hapje te nemen.... Ze hadden hun eigen mes en vork meegenomen en mochten zelf in Andre gaan snijden. Samen met Albert Verlinde stond ik me te verbazen over de hoeveel mensen waren gekomen, en hoe smerig het wel niet was dat dit Andres laatste wens was. Gelukkig begonnen ze aan zijn rechterkant, wij stonden links van hem, een flink eind verderop.

Zijn fans waren in het begin heel respectvol. Iedereen nam maar een hapje, en liep daarna weg, een beetje zoals je in de kerk een hostie neemt en dan terugloopt naar je plaats. Ik grapte nog dat 'Neemt en eet hiervan, want dit is mijn lichaam' wel heel letterlijk was op deze manier. Maar toen liep het uit de hand. Mensen werden gretig. Namen grote stukken, stukken hersen terwijl door de familie gevraagd was om die met rust te laten, grote happen uit zijn wangen, heel smerig allemaal. Er gingen mensen zelfs voor een tweede keer in de rij staan, omdat ze nu 'de smaak te pakken hadden'. Maakten opmerkingen als 'Ik kan het bier nog op zijn tong proeven.' Echt te goor.

Toen ze aan de rechterkant begonnen en ik dus alles heel goed kon zien, ben ik wakker geworden.......

5 jaar

Hieperdepieperdepiep, mijn blogje is 5 jaar. Of nee, ik blog nu 5 jaar.
5 jaar geleden, in de nacht van 4 op 5 mei, ben ik mijn eerste blog begonnen. Ik had blogjes van anderen gelezen en dacht meteen 'Dat wil ik ook.' Met de hulp van Webkim ben ik toen mijn blog gaan opzetten. En voor ik 't wist was 't 4 uur in de ochtend....

Te veel

's Avonds laat mag ik graag naar Animal Planet kijken en dan het liefst nog naar de dierenpolitie in Houston, New York of Detroit. Wat mensen dieren aan kunnen doen door directe mishandeling, mishandeling door te 'vergeten' voor een dier te zorgen, of een enorme hoeveelheid dieren in huis te halen is om te huilen.

Vorige week zag ik het meest schokkende geval wat ik daar ooit heb gezien; een man die in een flatje in New York een schokkende 80 katten had rondlopen, het grootste deel daarvan in zijn kelder waar hij drie grote kooien op elkaar had gebouwd waarin de katten niet eens rechtop konden staan. De katten hadden vuile oogjes, ademhalingsproblemen, en zaten onder de vlooien.

Maar het meest schokkende was zijn vriezer. Daarin had hij maar liefst 152 dode katten in liggen, apart verpakt in plastic, met een kaartje met daarop de naam en sterfdatum, zodat hij ze, als hij genoeg gespaard had om een stuk land te kopen, zou kunnen begraven.

Vanavond zag ik Animal Addicts, een programma over dergelijke dierenverzamelaars. Zo zag ik een man met 100 uilen (maar hij had dan de tegenwoordigheid van geest dat hij niet voor allemaal kon zorgen en zette die vogels die hij opgelapt had weer uit) en een vrouw die in het verleden herdershonden fokte, waarbij ze op het hoogte- of eigenlijk dieptepunt 140 honden had. Er was een afschuwelijke vorm van inteelt, waarbij honden geboren werden zonder ogen, met een stompje in plaats van een staart, en de honden waren bijzonder agressief. Al haar honden werden in beslag genomen en ze mocht 7 jaar geen honden houden. Nu heeft ze er weer, 16 maar liefst, eentje meer dan ze wettelijk mag hebben... Maar, ze is alweer aan het fokken. Het eerste nestje was geboren in de schuur....

Waar gaat het mis bij dit soort mensen? Is het een kwestie van dierenliefhebber zijn en dan niet kunnen stoppen bij een 'normaal' aantal? Of zijn dieren beter gezelschap dan mensen? Over het algemeen wonen deze verzamelaars alleen. Waarschijnlijk ook omdat een partner allang een stop zou hebben ingeroepen.

Wanneer is het aantal dieren te groot? Ligt dat aan hoe je er voor zorgt, of je er ruimte, tijd. en geld voor hebt, of is het hebben van meer dan, laten we zeggen, vijf honden, altijd 'te veel'? Waar ligt de grens?