Sneeuwpoppetjes

Terwijl Tye druk aan 't werk was heb ik vanavond deze drie sneeuwpoppetjes geschilderd. Eerlijk gezegd ben ik best een beetje trots op hoe goed ze zijn gelukt.

En dan ga ik nu m'n bedje maar 'ns opzoeken, want Tye komt over 4 uur alweer thuis, voor een lekker lang weekend!

Truste!

Verkiezingen

Hoewel er in Nederland geen kiesplicht bestaat, ben ik opgegroeid met het besef dat als je dan je stem uit mag brengen, je dat ook moet doen. 'De maatschappij dat ben jij', dat idee. En dus ben ik iedere verkiezingsronde na mijn 18e verjaardag met m'n stemkaart naar het stembureau geweest, de ene keer om op mijn vader te stemmen bij gemeenteraadsverkiezingen, de andere keerom te stemmen op de landelijke partij die mijn voorkeur geniet.

Omdat ik Nederlandse ben, heb ik stemrecht, ook al woon ik in het buitenland. Hoe dat dan in z'n werk gaat moest ik even uitzoeken. Google is je vriend, dus dat was niet moeilijk: op Kiezen uit het buitenland stond uitgelegd dat ik via brief, bij volmacht of via het internet kan stemmen op 22 november. Ik moest me alleen even laten registreren als kiezer.

Gisteren heb ik het formulier op de post gedaan. Als het goed is komt er dan een stemcode, handleiding en een kandidatenlijst deze kant op zodat ik al vanaf zaterdag 18 november mijn stem kan uitbrengen.

Lekker een paar dagen eerder dan jullie!

Huisarts

Afgelopen weekend ben ik ziek geweest. Zaterdag voelde ik me al belabberd, enorme hoofdpijn, en zondag ging 't compleet mis. Ik kon niet kijken van de hoofdpijn, vreselijk. Ik heb zelfs overgegeven, en mensen die me kennen weten dat ik dat alleen doe als het echtechtECHT niet anders kan, en zelfs dan liever niet. Zondag in bed, maandag in bed, dinsdag nog behoorlijk wankel, maar toen heb ik 's avonds wel gegeten en woensdag voelde ik me weer ok. Tot ik m'n Pil slikte. Een paar uur later voelde ik me weer bleeehhh.. Ik gokte dat 't door m'n nieuwe Pil kwam, die ik net een maand gebruikte.

En dus ging ik gisteren naar de huisarts. Ik kreeg een heel vriendelijke mevrouw (een andere huisarts dan de vorige keer, hier in de praktijk kun je steeds een ander krijgen tenzij je specifiek naar een bepaalde arts vraagt) en zei onderbrak mijn verhaal met 'Dat klinkt als bijwerkingen van de Pil. Je hebt twee opties; of je kijkt 't nog even aan, want bijwerkingen kunnen verminderen, of je stapt over op een andere Pil.' Eehh, een andere dan graag.

Ze ging kijken of die dan wel geschikt voor me zou zijn en zag toen dat ik ook bloeddrukmedicatie slik. 'Oh maar wacht even, dan kan ik je helemaal de Pil niet geven!' Ze vertelde me dat dat, ook gezien mijn leeftijd en gewicht, een verhoogd risico op bloedpropjes, hersenbloedingen en hartinfarcten opleverde. Oh, lekker dan. Ik slik al jaren deze Pil en niemand heeft me daar ooit voor gewaarschuwd. Ze durfde 't niet aan, zei ze. Ik moest maar gaan praten met de huisarts die 't meest verstand heeft van dit onderwerp, de man die de family planning doet voor de hele regio.

Vanochtend ging ik dus weer terug. Deze huisarts legde me uit dat 't de combinatie van twee hormonen in m'n 3-fasen pil was die 't zo gevaarlijk maakte. 'Je had deze Pil nooit mogen slikken bij een hoge bloeddruk. Sterker nog, een Pil met twee hormonen kan de bloeddruk verhogen.' Oohhhkayyy, en bedankt huisarts in Nederland! Maar, zo zei hij, een Pil met maar een werkend hormoon is wel prima. En die heb ik nu.

Hij werkt wel anders dan de Pil die ik al die jaren gewend ben. Deze heeft geen stopweek, dus je moet door blijven slikken. En het kan zijn dat ik onregelmatig ga bloeden in 't begin, maar dat komt nauwelijks voor, bij de meeste vrouwen wordt de menstruatie lichter (lijkt me geen probleem) en bij sommigen blijft 'ie zelfs weg. (Dat lijkt me dan wel weer heel raar.) En de lagere dosis hormonen zorgt voor minder bijwerkingen. Mooi zo.

Over twee weken wil hij me weer zien, om te kijken of deze nieuwe Pil effect heeft op m'n bloeddruk. Ik hoop 't maar!

Stenen beschilderen

Een paar dagen geleden kwam ik een site tegen over het beschilderen van stenen. Ik vond 't wel een leuk idee, dus ik ben wat meer aan 't googelen gegaan, en kwam steeds meer sites tegen. De meest prachtige dingen worden op stenen geschilderd, van heel gedetailleerde dieren tot huizen, bloemen, vanalles. Toen ik een paar simpele lieveheersbeestjes tegenkwam, dacht ik, hmmm, misschien kan ik dat ook wel. Ik wilde 't in ieder geval proberen.

En dus kocht ik wat acrylverf, een paar kwasten en tijdens 't wandelen met Luke zochten Tye en ik een paar geschikte stenen. En die avond, toen Tye aan 't werk was, ben ik begonnen.

Eerst wat lieveheersbeestjes, want dat was toch 't makkelijkst. Toen probeerde ik wat kikkers, naar een ontwerp van Lin Wellford, die een aantal boeken heeft geschreven over het beschilderen van stenen. De dag erna probeerde ik m'n eerste konijntjes (de bruine), en de dag erna schilderde ik wat grijze stenen (en dus ook 't grijze konijntje). Gisteren kwam er een grijze kat en een baby walvis bij...

Er zijn twee boeken over het beschilderen van stenen onderweg, waaronder Lin's 'Painting on rocks for kids', dus dat moet niet al te moeilijk zijn, en ik heb me ook al aangemeld bij een Yahoo rock painting group.

Ik geloof dat ik verslaafd ben.....

Shit

Eigenlijk had ik al jaren last van brandend maagzuur. Al jaren lagen de Rennies standaard op mijn nachtkastje, had ik ze in m'n tas en in de keukenla. Of ik nou zwaar getafeld had of slechts een boterham, een bekende zuur aanval opwekker als chocolade had gegeten of een kopje thee had gedronken, altijd had ik last van brandend maagzuur. Soms zelfs op een lege maag.

Mijn vorige huisarts nam het allemaal niet zo serieus. 'We weten allebei waarom je die zuuraanvallen hebt, toch?' Mijn vragende blik beantwoordde hij met een kattig 'Tja, je bent gewoon te dik!' Fijn dokter, dat helpt me direct van m'n maagzuur aanvallen af. Zonder me verder te onderzoeken, of zelfs maar vragen te stellen over mijn eetgewoonten en of ik last had van stress, stuurde hij me weer weg. Een paar maanden later probeerde ik het nog eens. Het maagzuur kwam inmiddels 's nachts naar boven, ik was een paar keer half gestikt, niet echt prettig en al zeker niet met mijn overgeef-fobie. Uiteindelijk kreeg ik wat pillen mee naar huis, en daar moest 't dan maar mee over zijn. Na die kuur kwam het net zo hard weer terug....

Mijn nieuwe engelse huisarts nam het juist wel heel serieus. Stelde me vragen over de medicatie die ik ervoor gekregen had, of dat geholpen had, of ik bij bepaald voedsel meer last had dan bij ander voedsel, en of ik ooit getest was. Nee. Of ik dat wilde. Eeehhh, nou.. ehhh.. Ik moest een stool sample inleveren, wat heel wat beter klinkt dan dat ik mijn poep in een doorzichtig plastic flesje moest doen. Mocht dat niks opleveren, dan zou ik de gevreesde slang-in-de-keel/maag-test moeten laten doen...

Het is typisch hoe iets wat je normaal gesproken elke dag zonder problemen doet opeens een enorme opgaaf blijkt te zijn als je weet dat er iemand op zit te wachten. Want denk je dat ik naar de wc moest de volgende ochtend? Natuurlijk niet! Ik had het plastic flesje steeds bij me, met een lief klein lepeltje vastgeplakt in de dop, maar mooi dat ik niet hoefde. Pas om 4 uur was 't raak... Ik leverde 't potje in ('Oh thank you very much' zei de dame van de receptie toen ze 't aannam. Daar moest ik dan wel weer om lachen.) en toen was 't afwachten.

Vorige week bedacht ik me opeens dat ik nog steeds niet gebeld had voor de uitslag. M'n timing was perfect, het computersysteem lag plat. Of ik later die middag terug wilde bellen, want er zou als 't goed was iemand naar komen kijken. 's Middags bleek dat het nog steeds een chaos was, dus ik zei dat ik 't later in de week nog eens zou proberen. Vandaag dus.

'Hallo, dit is jouw dokterspraktijk. Wat kan ik voor je doen?'
'Hallo, ik bel voor de uitslag van een onderzoekje dat ik een paar weken geleden heb laten doen.'
'Was het een bloed- of een urine-onderzoek?'
'Geen van beiden, ik heb ontlasting ingeleverd.'
'Ok, ik ga even voor je zoeken. Wat is je achternaam? Voornaam? Je geboortedatum? De uitslag is inderdaad binnen, momentje nog.... Ik heb het hier staan. Alles is normaal.'

Shit.

Bureaucratie

Vandaag ging ik mijn National Insurance Number, een sofinummer, aanvragen. Twee weken geleden ben ik naar een uitzendbureau gegaan, want daar zou ik het nummer kunnen aanvragen. Daar echter gaven ze me een telefoonnummer waar ik een afspraak kon maken. Er werden allerlei vragen gesteld, en uiteindelijk kreeg ik een datum door. Twee dagen later lag er een brief op de mat met die datum, en een lijst met wat ik mee moest nemen. Gelukkig had ik alles wat ze wilden zien.

Voor de zekerheid liep ik gisteravond het lijstje nog even na. Een geldig reisdocument, check. Bewijs dat ik woon waar ik woon, check. Bewijs dat ik op zoek ben naar werk, check. Mooi zo. Voor de zekerheid nam ik ook mijn uitreksel van het geboorteregister mee en mijn rijbewijs, en nam Tyronne zijn paspoort en rijbewijs ook mee.

We waren er zo'n twintig minuten te vroeg. Achteraf gezien maar goed ook, want er was geen parkeerplaats, en we moesten ergens in een straat verderop parkeren. Gelukkig was het droog.

Toen we net zaten, kwam er iemand om mijn documenten te kopieeren, en precies op de tijd van de afspraak werd ik aan een tafeltje geroepen. Het eerste wat me werd verteld was tot mijn stomme verbazing dat ik een envelop mee kreeg, om de ontbrekende documenten op te sturen. Pardon? Tja, ze vond 't prima dat ik me ingeschreven had bij het nanny bureau, maar dat was niet bewijs genoeg. Ik moest nog minstens een vorm van bewijs leveren dat ik op zoek ben naar werk, of al aan het werk ben. Een loonstrookje, een contract, zelfs een email waarin gezegd wordt dat mijn sollicitatiebrief of -email is aangekomen zou genoeg zijn, en ik heb maar liefst vijf dagen om dat bewijs te leveren. Fijn!

Het formulier werd verder ingevuld alsof ik alles wel had ingeleverd, ik moest zelfs vertellen wanneer ik voor het eerst in Engeland was (ik geloof dat dat in 2002 was, maar heel zeker weet ik dat niet), en toen werd me nogmaals verteld dat ik vijf werkdagen de tijd heb om alles in orde te krijgen.

Ik vond het zo belachelijk! Niet dat ze bewijs moeten hebben, maar noch aan de telefoon, nog op de website waar ik gevonden heb waar ik uberhaupt moest zijn, nog in de checklist die ik van ze kreeg stond dat ik minstens twee bewijzen moest leveren. Als ze me dat hadden gezegd, had ik er voor gezorgd dat ik dat had gehad vandaag. Maar nee, nu moet ik dat even snel snel regelen, en zit er daar op kantoor iemand die straks mijn envelop krijgt, mijn spullen moet gaan zoeken, en daar dat extra bewijs bij moet doen. Het duurt al een belachelijke zes tot acht weken (!!) voor ik het nummer krijg, en het plastic kaartje waar dat nummer op staat krijg ik nog eens twee maanden daarna... Pfff...

Wat zei ik ook alweer over dat Nederland en Engeland niet zo heel veel verschillen? Bureaucratie is duidelijk internationaal.

Spraakverwarring

Hoewel ik hem wel begrijp moet ik steeds als Tye half seven (ofeight of nine of, nouja, u snapt het..) zegt me bedenken dat hij dan niet half zeven bedoelt maar half acht. Verwarrend? Behoorlijk.

Waar wij Nederlanders het halve uur als toeloop naar het hele uur benoemen, dus half zeven komt voor zeven uur, tellen Engelstaligen het halve uur er juist bij op. Half seven is eigenlijk half past seven, een half uur na zeven uur dus.

Ik heb geprobeerd het hem uit te leggen, maar vooral 'tien over half' wil er niet in. Hij heeft het dan over twintig minuten voor het hele uur, en vijf minuten eerder is dan simpelweg vijfentwintig minuten voor, iets wat voor mij teveel gedoe is. Die vijf minuten zitten toch het dichtst bij het halve uur? Pas als het tien minuten voor het hele uur is doe ik wat dat betreft met hem mee.

Gelukkig is de digitale klok universeel, al vergeten ze hier vaak dat het bij een digitale klok om vierentwintig uur gaat, zodat ik alsnog denk dat iets 's ochtends op tv is terwijl het dan 's avonds pas te zien is. Rare lui, die Engelsen.

Heimwee

'Are you ever homesick?' wordt me regelmatig gevraagd. En hoewel ik weet dat het misschien niet aardig overkomt, nee, ik heb geen last van heimwee.

Natuurlijk mis ik familie, mis ik vriendinnen, mis ik het om even snel op de fiets te stappen, mis ik kaas en melk en de taal, maar heimwee? Daarvoor is er teveel hetzelfde, denk ik.
Er zijn zoveel dezelfde winkels, het eten is op wat specialiteiten na niet veel anders, je ziet dezelfde reclames op tv, kortom, ik heb geen cultuurschok meegemaakt toen ik hier kwam.

Er zijn best wel wat verschillen. Ik mis het gemak van de strippenkaart, steeds losse kaartjes kopen vind ik behoorlijk onhandig. Maar daar staat dan weer tegenover dat je hier in de straat de bus gewoon kunt aanhouden, en ook kunt vragen om voor de deur te stoppen, ondanks dat er een straat verderop een bushalte is. Er zijn heuse heuvels, al vindt Tyronne dat ik ze zo niet mag noemen want up North, daar zijn de echte heuvels. Rotondes hier vind ik nog steeds niks. Als we rechtsafslaan maakt mijn lichaam zich klaar voor de bocht naar rechts, maar dan moeten we dus nog driekwart rond. En als je wat gaat drinken met vrienden dan bestel je je laatste drankje op het moment dat mensen in Nederland zich staat op te tutten om uit te gaan.

Afgelopen weekend waren Tye en ik in Nederland, om familie te bezoeken. En nu heb ik een redelijke hoeveelheid stroopwafels, mergpijpjes, bokkenpootjes, drop, haagse hopjes (wilde Tye ze laten proberen, dus hebben we dan maar meteen twee zakken gekocht) en peperkoek. Heimwee-voer. En als klap op de vuurpijl heb ik ook nog wat Sinterklaas snoepgoed gekocht. Taai taai en strooigoed. Maar dat moet natuurlijk tot eind November achter in de kast blijven...